Bilmeyi Sevmiyorum

İstanbul’da güneşli ve ılık bir kış günü. Yaşamımda bir şeyler değişiyor. Katıldığım Bilim Elçileri Yarışması’nda finale kaldığımın haberi geldi. İçimde ders çalışmak için karşı konulmaz bir istek var. Derslere girip çıkıyor, gün içerisinde neredeyse odaya hiç girmiyorum. İnternete olan bağım artık eskisi gibi değil, hatta yavaş yavaş tüm bağlarımı koparıyorum. Hayatım değişiyor…

Sezgilerim yine bir şeylerin ters gideceğini söylüyor. Yine olmayacak ve yine soğuk kalp duvarlarımın arkasındaki karanlığıma döneceğim. Ne kadar da korkunç bir yerden bahsediyorsun ve neden böyle umutsuz bir sezi ile karşı karşıyasın ki diyebilirsiniz?

Bilemiyorum… Belki de kelimeler üzerinde çok fazla oynadığım içindir. Ya da çok karamsar olduğum için. Nedenini bilmiyorum ama içimden bir ses, “Yine ve yeniden olmayacak!” diyor. Ne kadar çok isterdim yanılmayı… Ne kadar da çok isterdim, “Bu sefer bilemedim.” demeyi.

İşte bu yüzden BİLMEYİ SEVMİYORUM. Aslında çevrem de bilmemi sevmiyor. Bir kez daha ve yine üzülerek söylüyorum ki “Yine sezilerim doğru çıkacak.”. Ne çok isterdim şimdi “Ben Bilirim!” dememeyi, ama diyemiyorum… Diyemiyorum çünkü biliyorum. Ne kadar çok isterdim, onun beni yanıltmasını. Ne kadar da çok isterdim, bu yazının bir yanılgılar bütünü olarak arşivime katılmasını.

Sevmiyorum… Sadece bilmeyi değil ‘iyi bir arkadaş’ olmayı da sevmiyorum. ‘İyi bir arkadaş’ olmak istemiyorum. Neden böyle oluyor bilmiyorum ama artık sevmiyorum bunu ve de istemiyorum.

Her şeyi merak ettiğim gibi bunu da çok ama çok merak ediyorum:

“Bendeki problem ne? Neden sadece ‘iyi bir arkadaş’ olarak kalıyorum?”