Yeşil Aşk

... Bu mutsuz canlı, şimdi çok ama çok yalnızdı.
O sevginin ellerinden hiçbir an ayrılmamayı umut etti.
Ki umut deva mıydı acısına?
Bu kadar zor muydu bir insana aşık olmak
Bu kadar mı çetrefil doluydu bir insana bağlanmak?
Cevabı çok iyi biliyordu.
Ve bu ‘şey’ O’na beraberinde acıyı da getiriyordu.
Eski dostu Hasan’ın ut nağmeleri de,
Eski günlerin hoş esintileri de,
O’na mutluluk bahşetmiyordu artık.
Buralardan gitmeli, bir şekilde yok olmalıydı.
Kendini zayi etmeliydi.
Yavaş adımlarla denize doğru gitti.
Hiçbir şey düşünmeden dosdoğru yürüdü ağır ağır,
Bir daha dönmemek üzere.
Boğulur, ölür giderdi büyük olasılıkla.
Belki de olağanüstü birşeyler olurdu umduğunca.
Belki bir deva bulurdu derin sularda,
Belki bir kalp ağrısı kesici,
Belki bir peri, sevdasını yok ediverirdi bir dokunuşla.
Ve muhtemelen,
Belki de bir ilahi aşka,
Bir nurani varlığa mazhar olur,
Gerçek mutluluğa erişirdi Boschcanello...

AÛGH

Not: Bursa Fen Lisesi'nden arkadaşım Hasan Ateş'in benim için yazdığı 6-7 sayfalık şiirin son bölümüdür. Kendisine sevgilerimi iletiyorum ve diyorum ki; Ey Hasan! Şiirin tamamını bana iletsen de, ben de en özel anılarımın arasına eklesem...